. ۱.غم و خشم توامان کمتر سراغم اومده توی زندگی. و معمولا برای توفان احساساتم راهی میابم. از خاموشی و سکوت تا کارکردن بی‌وقفه. به فراخور شرایط و حس و حالم. اما این روزها به خصوص پس از کشته شدن آن پسرکِ شیرین زبانِ جویای اختراع، کیان، حال غریبی دارم آمیخته از ترس و غم و خشم و رویا که چاره‌ای نمیشناسم برایش. ۲.داشتم فکر می‌کردم چه باید بکنم جز غصه خوردن یا فریاد کشیدن و مشت نشان دادن. که چاره نیستند . به رویاهای کیان فکر می‌کردم بر حسب آنچه شنیده‌‌ایم. و فکر کردم‌چه بسیارند چنین کودکانی که در چنبره فقر دانایی تصمیم‌گیران کشور مانده‌اند... ۳. من شیفته‌ی آموزش هستم . من طراح موزه هستم.من معلمی کرده‌ام سالهای سال و مدعی‌ام این کار را بلد هستن با ظرافتهایش...خب.‌منتظر چه بمانم. ۴.از ۲۸ آبان امسال یک سال به خودم فرصت دادم مرکز علمی طراحی کنم به یاد کیان و همه‌ی کودکانی که در این روزها به ناحق کشته شدند . و همه‌ی آن بیشترهایی که آسیب دیده‌اند .مرکزی علمی درخور و شایسته و تمهیدی برایش بچینم که در هرجای ایران کودکی علاقمند بود بتواند از عمده‌ی آن استفاده کند. تمام آنچه از طراحی موزه و مرکز علم میدانم ، تمام روابط دوستانه‌ام و اعتباری(اگر)دارم را برای این قصه‌ای که در ذهنم پرورانده‌ و ساخته‌ام به کار می‌بندم . امیدوارم و ناچارم که چنین کاری را به سرانجام برسانم . ۵.این ادای دِین کوچکی است از من برای کودکان و صدالبته همه‌ی ایرانیانی که چشم امید به فرداها دارند . این قرضی است که به همه دارم و به شرط بقا و زنده بودن به نتیجه میرسانمش.